పాటలేని రోద

కుటుంబ సందర్భాలు, వ్యక్తిగత సమయాలు, బహుశ పసితనపు కలలకూడా మార్కెట్ అయిపోయాయని అర్ధమౌతోంది. నగర జీవితమంటే పాట లేని రొద అనిపిస్తోంది.

నిన్న ఒక ఐ కేర్ సెంటర్ లో వేచి వున్నపుడు అక్కడున్న 26 మందిలో 17 మంది టెక్టి్సంగ్ లోనో కాలింగ్ లోనో కనిపించారు. ఇన్ ఆర్బిట్ మాల్ లో ఒక ఫుడ్ కోర్టులో తండ్రి వాయిస్ కాల్ లో, తల్లి డేటా కాల్ లో, చిన్నారి ఎలకా్ట్రనిక్ కారు రేసులో, వారు తినవలసిన ఫుడ్ పిచ్చి చూపులతో…

ఇదంతా కనిపించని పరుగులా వుంది…ఇందులో సహజమైన ఆనందం ఏదో మిస్ అయినట్టుంది…ఇదంతా అనుభవంలా లేదు…ఏదో వెంపర్లాటలా వుంది.

నా భార్య అన్నట్టు ఒక జీవనశైలిని వ్యాఖ్యానించడానికి నేనెవరిని? నా చేతి దురదని మీరు మన్నించాలి

ఇపుడు ఒక మాట మీకు తప్పక చెప్పాలి…గోదావరి జిల్లాలను “అమరావతి”గా మార్చాలన్న ఆలోచన రాని చంద్రబాబుగారికి నేను రుణపడి వున్నాను.

గమనిక : నేను అభివృద్ధి నిరోధకుణ్ణికాదు… బిడ్డ ఎదుగుదల సమతౌల్య పౌష్టికాహారంతోనే తప్ప స్టెరాయిడ్స్ తో కాదన్నదే నా అరణ్య రోదన 

(హైదరాబాద్ లో రెండో రోజు ఆలోచనలు – బుధవారం శుభోదయం)